![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPCM0kmFjmcsuRMWLTtRytGCnLyJzn7w_OwZ2ZX9bNUWFIaCYMqn1erKkU_B4E-Px_YywBxy9-0mCoVCnNBlRo9t7nsS5TwwLrhhuknn15X_0OIQ1UGDzouK1yKdZT0iF63STyRgeAPOJr/s320/03.jpg)
Ганцаараа байх нь үнэхээр нам гүм...
Нам гүм орчиноос би бүгдийг эргэцүүлдэг.
Тэдгээр эргэцүүлэл минь надад мэдлэг, туршлага болдог
*******
Намуухан, дуу чимээгүй орчинд байх сайхан
Гэхдээ тэр нам гүмхэн орчин хэр том жижигээс
шалтгаалж надад үзүүлэх нөлөөлөл өөр байдаг.
Нэгэн шөнө гэрийнхээ тагтнаас нам гүм гэрэлт гудамжыг ажив.
Чимээ аниргүй тэр гудамжийг дэнгийн гэрэл гэрэлтүүлнэ.
Ийм нам гүм орчин надад айдас төрүүлсэн.
Яагаад гэж үү? учир нь тэр нам гүмхэн орчин маш том.
Хүн гэдэг өөрийгөө битүү хананд дунд хорьж
тэндээсээ би гэгч чанарын үнэ цэнийг мэдэрдэг.
Өөрийг мэдсэн тэрхүү мэдрэмж нь дэнлүү болоод хананд зүүгдэж гэрэлтддэг.
Дэнлүү тэр орон зайг бүхэлд нь гэрэлтүүлдэг.
Хэрэв тэр ханаар хүрээлсэн орон зай хэтэрхий уудам бол яах байсан бэ?
Дэнлүүг асаасан ч өрөөг бүрэн гэрэлтүүлж чадахгүй.
Хүн өөрийгөө томоор бус жижгээр бодож, илүү бага орон зайд
өөрийгөө мэдэрвээс илүү ихээр өөрийгөө танина.
Жижигхэн орон зайнаас хүн юу ч эрж хайхгүй учир
өөрийгөө мэдэж эхэлдэг.
Том орон зайнаас хүн ямар нэг зүйл хайсаар л байдаг.
Иймийн учир уудам нам гүм гудамжнаас илүү
жижигхэн дөрвөлжин өрөөндөө ганцаардаж суух сайхан.
Өөрийгөө бүрэн мэдэрдэг.
2015,822 00;22
No comments:
Post a Comment