Араншин

2016 оны 2 сарын 15 15:00 цаг

Өнөөдөр уран зохиолын минь багш бидэнд "Миний араншин"  гэсэн сэдэвтэй эсээ бичихийг даалгалаа.
 Би өөрийн эсээндээ хүмүүсийг дөрвөн улиралын араншинд хувааж бичив.
                Өвлийн араншин
                Хаврын араншин
                Зуны араншин
                Намрын араншин
Догдлон барин бичсэн эсээгээ багшдаа үзүүлэхэд тэр догдлол улалзан асах нь олонтай.
Хааяа өнөөх догдлол хормын дотор унтрах нь ч бий.
Магадгүй унтаа нэгнийг асааж, хэт дүрэлзсэн нэгнийг дарж авах нь багшийн минь араншин байх.
 Миний бичсэн эсээ багшид минь үе үехэн  таалагдахгүй байх нь бий.
Би заавал таалагдах албатай биш дээ гэж өөрийгөө аргаддагаа нуух юун.
Яагаад ч юм би бусад гологдсон эсээнээсээ илүү энэ эсээг онцолмоор санагдлаа.
Багш минь миний эсээнд шүүмжлэлтэй хандсан хамгийн гол шалтгаан нь би өөрийгөө зуны улиралтай зүйрлэсэнд байгаа юм.
"Бусдыг түс түс гэж биччихээд өөрийгөө намуухан болгож бичих чи өөрөө ямар араншинтай хүн бэ ?" гэж зөөлөн аясаар ширүүн үг хэлсэн нь намайг эргэцүүлэхэд хүргэлээ.
Дотроос минь мөн л багшийн минь хэлсэн үг цуурайтна...

-Бусдыг хараар, өөрийгөө цагаанаар бичдэг чи ер нь хэн бэ?
- Гэхдээ би үнэнийг л хэлсэн бус уу?
- Үгүй. Чи муу хүмүүстэй муухайгаар, сайн хүмүүстэй сайнаар л ханддаг.  Чи бүгдэнтэй нь адилхан  хандаж чадах уу?
- Чадахгүй , угаасаа энэ боломжгүй болохоор л би муу хүмүүсээс холуур явдаг.
- Чи муу хүмүүсээс холуур байдаг хэрнээ яагаад тэдний тухай бодно вэ?
Чи биеэр хол ч сэтгэлээр тэдэнтэй ойрхон явдаг. Муу бүхнээс холуур байж, сайн бүхэнтэй нөхөрлөх нь гэгээрэхийн үйл биш. Сэтгэлээр муу бүхний хажууд ирэн тэднийг дурсах сайн зүйл биш. Муу, сайн аль нь ч бай бүгдэнтэй нь гэгээлэгээр хандах нь гэгээрэхийн  шинж гэж чи өмнө өөртөө хэлж байснаа санахгүй байна уу?...

Би ийн өөртөөгөө нилээн удаан хэрэлдэвч эцэст өөр өөртөө бууж өгөн өөрийгөө зад загналаа.
Нөгөө хэсэг нь ухаарсан үгүйг цаг хугацаа л харуулна биз ээ.

Эцэст би хэн бэ?
Би өвлийн араншинтай өвлийнхөөр, намрын араншинтай хүнтэй намрынхаар л харьцдаг.
Би чин шударга нэгэн үү? эсвэл зүгээр л алиалагч уу?
 Муу бүхэний өөдөөс муухай харц, сайн бүхний өөдөөс мишээсэн харц тодруулдаг би гэгч ердөө л алиалагч.
 Дөрвөн улиралын араншинг өөртөө шингээсэн  жирийн л нэгэн алиалагч.

Муухай... ахиад л гуниг

 2016  оны 2 сарын 3 15:15 цаг.

Би ертөнц дэлхийн оршихуйн тухай их эргэцүүлдэг.
Ертөнц хязгааргүй биш, бид л хязгаарт нь хүрч чаддагүй.
Үхэл үнэндээ байдаггүй, бидний оюун ухаан хаа нэгтээ ажилласаар байдаг.
Сансар огторгуй бол хамгийн том нян бактери.
Бидний энэ ертөнц нэгэн биеийн  эрхтэн.
Сансар огторгуйг хэн нэгэн  томруулдаг шилээр хардаг.
Бурхан... үнэндээ сансар огторгуй бурханы  дотор байдаг.
Хүн хэрэггүй бодисоо ялгаруулдаг, бурхан ч хүртэл биднийг өөрөөсөө ялгаруулан хаядаг.
Хязгааргүй бодол хязгаартай зүйлийг бүтээдэг.
Бидний бодол хязгааргүй харин  амьдрал хязгаартай.
Хязгаартай энэ амьдралыг  бас л хэн нэгэн зохиосон.
Ертөнц бүхэн зохиомол. Чинийх ч тэр минийх ч тэр.


Иймэрхүү бодол толгойд минь эргэлдэнэ. Хуваалцах хэн ч үгүй.
Үхнэ гэхээс үхтлээ айдаг хүмүүс намайг "ТЭНЭГ" гэдэг.
Хэн ч өөрийг чинь ойлгохгүй ертөнцөд ганцаардана гэдэг гунигтай.

Би гэнэн

2016 оны 1 сарын 28  23:00 цаг


Өнөөлөр эхлэл муухай ч төгсгөл сайхан өдөр байлаа.
Хааяа нэг уйлахад гэмгүй шүү хэхэ.
Муу утасны гайгаар, утаснд  буруу байх биш дээ.
Би л утасныхаа дууг нь хаачихдаг муу зуршилаасаа болж
гэр бүлийнхээ санааг ихэд зовоожээ.
Тэр тусмаа ээжийн минь сэтгэл их эмтэрчээ.
Би ямар ч үед сэтгэл хөдлөлөө үргэлж нууж явна гэж өөртөө амласан.
Гэвч өнөөдөр  би тэр амлалтаа зөрчлөө.
 Бавуугийн Лхагвасүрэн яруу найрагчийн ээжийн тухай нэгэн шүлэгт
 "Чөмөг шагширтал ороолгох юмсан  " гэсэн үгийн утгыг сая л задлах шиг...

Ээж минь гэртээ ирээд надад ямар их санаа зовсноо хэлж намайг ширүүн харц,
хатуу үгээр загналаа. Гэхдээ тэр ширүүн харц, хатуу үгний цаана агуу хайр нуугдаж буйг би мэдэрсэн.
Ээжийнхээ хатуу үгэнд би айж балмагдан өөрийн эрхгүй нулимс дуслууллаа. Би уйлсан
Ай ямар сайхан юм бэ. Ээждээ загнуулах битгий хэл ээжгүй гунирхаж суугаа нэгний хажууд би хэтэрхий жаргалтай.
Төмөр хайрцагнд цоожлогдсон зүрх минь суллагдах шиг боллоо.
Намайг уйлахад ээж минь нулимсыг минь арчин үнссэн. Гайхалтай
Би өөрийгөө хааяа муу санаатай нэгэн гэж боддог  ч  үнэндээ би хамгаас гэнэн нэгэн байжээ. Би үнэхээр ариун бололтой. Ариун сэтгэл минь нулимс дуслуулах нь  гайхалтай. Энэ л чанараа алдахгүй юмсан.
 Эр хүн хаана ч нулимс дусаах эрхгүй.Эр хүн ганцхан ээжийнхээ хажууд л нулимс дусаах эрхтэй.