Амьдралаас би уйдаж, бас ганцаардаж явах тавилантай ч юм шиг.
Шинэ, соргог мэдрэмжүүд надаас арилан оджээ.
Би нэг бодлын өрөвдөлтэй нөгөө бол азтай ч юм шиг.
Өрөвдөлтэй гэвэл би аль хэдийн энэ амьдралын утгыг мэдрээд гуниглаж байна.
Гуниглах тусам бие минь улам хөнгөн болно.
Би яагаад азтай гэж үү?
Учир нь би ганцаараа ганцаардаагүй.
Надтай цуг нэг мөчир дээр өчнөөн навчис ганцаардаж суугаа.
Амьтай бүхэн сүүдрээ даран унахдаа өөрийн туулсан амьдралаа эргэн сөхөж эргэцүүлдэг.
Сүүдрээ даран хөнгөн унахын алдад би өөрийгөө ялсан.
Өөрийгөө ялан дийлсэн учир бие минь ялалтын шаргал өнгөтэй болсон.
Шаргалтсан бие минь газарт унах нь диваажинд очиж буй нь тэр.
Бие минь үйрч бутран газарт хэвтсэн ч сүнс минь тэнгэрт нисэх болно.
Энэ бол хорвоогийн жам.
Шаргалтсан навч аз жаргалтай нойрсоно.
Ногоон навчис тасрах нь цаг хугацаанд ялагдсан нь тэр.
Хорвоо гэдэг өөр өөртэйгөө тэмцэлдэх орон зай юмсанж.
2015.9.7
No comments:
Post a Comment