Саяхан л оюутан болоод нэгэн гайхамшигтай ертөнцөд очиж буй мэдрэмж төрж байсансан. Харин одоо эхний дамжаагаа төгсөх тийшээ ойртлоо. 9 сарын тэмдэглэлдээ би оюутан болоод хамгийн түрүүнд найзтай болохыг зорьж бичсэн. Хичээлийн эхний саруудад бие биенээ огт танихгүй хүүхдүүд бөөнөөрөө уулзалдаж, юм ярьж, хамтдаа цагийг сайхан л өнгрөөж байлаа. Гэхдээ бие биеэ таньж мэдэрсэн хойно бүхэл байсан хамт олон тохирох тохирохтойгоо нийлээд салж бутарсан. Хамт инээлддэг байсан тэдгээр хүүхдүүд одоо бие биеэ бараг танихгүй юм шиг зөрөх нь элбэг тохионо. Бүгд л санаа оноо нийлдэгээрээ найзалсан. Харин надад найз гэх хүн байхгүй. Хичээлийн эхний саруудад өөртөө найз олох гэж бүрэг ичимхий зангаа хаяж, аль болох нээлттэй нэгэн байж, бусадтай найзлахыг хүссэн. Болоогүй. Огт болоогүй. Өөрийг минь бодитоор ойлгох хэн ч байгаагүй. Намайг ойлгох нэгэн олдоогүй учраас л зарим нэг нь надаас зайгаа барьсан, би ч мөн адил тэднээс зайгаа барьсан. Ахлах сургуульд байхдаа би өөрийгөө дэндүү их ганцаарддагийг мэдэрдэг байсан. Харин одоо ахлах сургуульд байхдаа би огт ганцаарддагүй байснаа мэдэрч байна. Магадгүй хэт их эрх чөлөө хүнд ганцаардлын авчирдаг байж ч болох юм. Энэ бүх хугацаанд би нэг л зүйлийг маш сайн ойлгосон. Бусдад таалагдахын тулд өөрийгөө хэт өөрчлөх хэрэггүй. Чамайг ойлгохгүй байгаа хүмүүст өөрийгөө ойлгуулах гэсний ч хэрэггүй. Зөвхөн өөрийнхөөрөө л байх нь хамгийн чухал. Бусдын төлөө өөрийгөө гээх ямар ч шаардлага байхгүй. Харин чамайг ойлгох нэгэн олдвол түүнтэй л нөхөрлө. Одоохондоо их сургуульд надтай чин сэтгэлээсээ найзлах хүн олдоогүй ч, үнэнч найзын эрэлд зогсолтгүй тэмүүлж л явна
2017.4.7 23:00
No comments:
Post a Comment